Dorosły czy dziecko?

Dzieci tak szybko rosną. Pierwszy już nawet dorosły jest, więc należałoby złożyć wniosek o wydanie dowodu osobistego.
Wręczam mu druk do wypełnienia. A, że mąż zniszczył mój dowód, sama też wypełniam wniosek.
- Mamoooo, wyyypisz mi go - prosi
- Synek, wiem, że nigdy tego nie chciałeś, ale takie życie. Pisz!!!

Pisze, pisze...
- Mamoo! Podaj mi mój pesel!
- Nie znam, spisz z karty NFZ!
- A gdzie jest?
- Nie wiem. Poszukaj!
- Mamo, a jakie jest moje nazwisko rodowe?
- Zgadnij!
- Mamo, a gdzie się urodziłem?
- W szpitalu!!!
Odkładam swój wniosek na stół i spoglądam Pierwszemu przez ramię.
Mimo tego, że na samej górze pisze DRUKOWANYMI LITERAMI, że wniosek NALEŻY WYPEŁNIĆ DRUKOWANYMI LITERAMI, młody leci jakby receptę wypisywał.
- Dzieeecko - wskazuję palcem napis
- Nie no... mamo... nie umię drukowanymi... wypisz mi to, plissss.
- Pisz, ja się musze jeszcze ubrać.
- Od początku? - pyta
- Możesz od końca i tak nikt się nie zorientuje.
Siadam na kanapie, żeby ubrać skarpetki. Pierwszy skończył właśnie wypisywać wniosek.
Wstaje i ni z gruchu, ni z pietruchy, robi skłon, opiera się na rękach i wybija nogami i leeeeci i leeeci i leeeci, aż przeleciał jak długi przez pufę na plecy, uderzając gyrami o meblościankę.
Szczeka mi opadła, oczy mam jak 5 zł, ale czekam czy się pozbiera o własnych siłach.
Wstał!
- Oooo... To było bardzo dorosłe zachowanie - podsumowuję próbując zachowac powagę.
Biorę wnioski, żeby schowac do teczki.
Mój zalany kawą.
- Wielkie dzięki smarkaczu!